Als je kind ziek wordt op vakantie - Zeb in een Spaans ziekenhuis

Het is je ergste nachtmerrie: je kind ziek op vakantie. Het overkwam ons toen Zeb op de Intensive Care terecht kwam in Spanje.

Zeb op de Intensive Care in Spanje

Je houdt er van tevoren geen rekening mee. Maar het kan zomaar gebeuren. Ziek op vakantie.

Ik heb het dan niet over een griepje, maar over echt ziek zijn! Het overkwam onze zoon Zeb tijdens onze rondreis door Andalusië in Spanje.

Hij had veel last van buikpijn en kreeg koorts en last van spugen en diarree. Uiteindelijk heeft hij twee weken in het ziekenhuis gelegen met een gesprongen blinde darm.

Het kwam dus weer helemaal goed, maar dat ging niet zomaar...

We zijn in Montejaque, als Zeb ziek wordt

Zeb heeft buikkrampen als we naar dit uitzicht klimmen

De eerste ziekteverschijnselen krijgt Zeb in Motejaque in Andalusië. Als we naar een uitzichtpunt lopen wat op een heuvel boven het dorp ligt, heeft Zeb het zwaar.

Hij klaagt over buikpijn. Hij heeft al wat langer last van buikkrampen, maar nu valt vooral de vermindering van zijn energie op.

‘s Nachts begint hij met spugen. Als we vragen waar de pijn precies zit, wijst hij naar de plek waar zijn maag zit. We zijn er dan ook van overtuigd dat hij een buikvirus heeft.

Doordat het erg warm is besluiten we wel naar de dokter te gaan. Vooral om uitdroging te voorkomen.

De dokter in het dorpje Benaoján spreekt geen Engels...

Omdat er in Montejaque geen dokter is, worden we naar de dokter in Benaoján verwezen, een klein dorpje naast Montejaque. Het is rustig bij de dokter en na wat papierwerk ligt Zeb al snel op de behandeltafel.

Helaas spreekt er niemand Engels bij de dokterspost, en wij geen Spaans. Om toch met elkaar te kunnen communiceren belt de dokter een collega die wel Engels spreekt. De dokter onderzoekt zijn buik en drukt ook flink op de plek waar ongeveer de blinde darm zit. Maar daar heeft Zeb niet veel van. Bij hem zit de pijn vooral in de omgeving van zijn maag.

De dokter denkt ook dat hij een buikvirus heeft. Zeb krijgt een ORS drankje mee tegen uitdroging en een spuit in zijn bibs om het spugen te stoppen. Ook krijgen we een dieetlijst mee wat hij mag eten.

Als snel zien we dat Zeb niet meer hoeft te spugen. Hij voelt zich iets beter al hebben we die nacht wel net een dorpsfeest voor de deur. Tot 7 uur ‘s ochtends klinkt er keiharde muziek door de straten en dansen de schilderijen in ons appartement aan de muur.

Na een slapeloze nacht pakken we snel onze spullen om door te reizen naar Granada. Gelukkig voelt Zeb zich op dat moment vrij goed en kan hij de 2,5 uur durende autorit vrij goed maken.

Als het er van boven niet uit kan, komt het vanonder

Het wordt weer erger in Granada

Als we ons gesetteld hebben in ons huisje in Granada raakt Zeb aan de diarree. Heel normaal dachten wij. Als het er van boven niet uit kan, dan maar van onder.

Na een nacht van diarree lijkt het zondagochtend wat beter te gaan. Zeb begint weer wat te eten en drinken. Maar helaas begint het aan het eind van de middag opnieuw.

Dan hebben we een zware nacht voor de boeg. Zeb heeft dan erg veel pijn en kronkelt aan het eind van de nacht door zijn bed. ‘s Ochtends gaan we opnieuw naar de dokter.

Nog steeds kan Zeb het prima hebben als ze op de plek drukken waar de blinde darm moet zitten. Maar voor de zekerheid stuurt deze dokter ons door naar het ziekenhuis.

Blinde darm gesprongen, Zeb moet geopereerd worden

Met de ziekenauto naar een ander ziekenhuis

In het universitaire ziekenhuis komen we terecht bij een dokter met 5 co-assistenten. Ze willen allemaal even voelen wat voor Zeb niet prettig was. Maar voordeel hiervan was dat er een paar Engels spraken.

Er werd aan ons uitgelegd dat ze het niet vertrouwden en ze bloed af gingen nemen en een echo maken. Na een paar uur wachten op de uitslag is het pas duidelijk dat Zeb een blindedarm ontsteking heeft. En wat heel vervelend is, hij is al gesprongen!

Met een ambulance rijden we naar een ander ziekenhuis in Granada. Het Materno Infantil ziekenhuis. Oftewel het moeder kind ziekenhuis. Een speciaal ziekenhuis voor zieke kinderen en bevallingen.

Operatie geslaagd, maar patiënt niet blij…

Daar moeten we nog tot 22.30 uur wachten voordat Zeb naar de operatiekamer mag. Hij vind het erg spannend, maar weet ook wel dat het niet anders kan. Even na twaalven komt de dokter die hem geopereerd heeft (en Engels spreekt) ons vertellen dat de operatie goed is gegaan en hij naar de uitslaapkamer gaat.

Zeb is erg boos als hij wakker wordt uit de narcose. Hij scheldt er op los en trekt uit frustratie zijn infuus uit zijn arm. Ik had hem nog nooit zo gezien. Wat een heftig moment! Op de uitslaapkamer moeten ze eerst het infuus weer goed plaatsen en dan mag één van ons bij hem blijven.

Zeb voelt zich slecht na de operatie

Eerst was het de bedoeling dat Zeb na een paar uurtjes naar een kamer terug mocht. Als snel hoor ik dat hij de hele nacht op de uitslaapkamer blijft zodat ze ‘m in de gaten kunnen houden.

Om de paar uur tappen ze bloed af om te kijken hoe het gaat. Zeb heeft erg veel pijn en na de nacht besluiten ze om hem op de dag ook op de uitslaapkamer te houden.

Aan het eind van de dag horen we dat hij de nacht ook nog daar moet blijven. De volgende ochtend is het nog steeds niet beter. Dan besluiten ze om Zeb naar de Intensive Care over te brengen.

Onnodige maatregelen op de Intensive Care

Groot nadeel van de intensive care is dat ze zich strikt aan voorgeschreven regels houden. Voor Zeb betekende dit dat hij een neussonde kreeg en een katheter. Vooral de katheter was een hel voor hem. Zeker toen ze dat de eerste keer ook nog verkeerd geplaatst hadden en het een tweede keer moest gebeuren.

Ik werd toen uit de kamer gezet terwijl de Spaans sprekende zusters en broeders dit gingen doen. Het geschreeuw van Zeb was drie deuren verder op de gang te horen. En ik kon niks doen… Wat voel je je dan machteloos, kwaad en gefrustreerd!!!

De regels zijn ook dat je met wassen de deur uit moet. Voor Zeb erg angstig omdat ze vaak iets bij hem gingen doen wat pijn deed als wij weg moesten. Ondertussen mocht hij ook nog steeds helemaal niets eten en drinken. Een hele opgaaf voor onze zieke vriend.

Tycho kan door een raampje zijn broer op de IC zien

Maar hij werd wel heel nauwlettend in de gaten gehouden op de IC. Zijn bloed werd nog steeds om de paar uur afgenomen en hij krijgt nogmaals een echo.

Er is een kleine verbetering op de echo te zien, maar nog niet voldoende. Ondertussen wordt er heel wat medicatie en voeding via het infuus naar binnen gepompt. Soms wel 5 dingen tegelijk!

De katheter is zo pijnlijk bij Zeb dat hij het op een gegeven moment niet meer trekt. Het lijkt ook wel of de zusters bij elke handeling dat ding aan moeten raken.

Ik vraag aan een collega van mijn zus die Spaans spreekt hoe ik kan communiceren dat ze ervan af moeten blijven. Bewapend met een briefje waarop staat dat ze niet aan de katheter moeten zitten, waarschuwen we zo elke zuster of dokter die in de buurt komt.

Gelukkig treffen we dan een avonddienst die besluit dat ding eruit te halen. Wat een opluchting was dat voor Zeb. Al deed het plassen ook zonder dat ding heel erg veel pijn.

Patrick en ik hadden hem toen geadviseerd om het zo lang mogelijk op te houden. De zusters dachten toen dat hij niet kon plassen. Ze kwamen al weer met een katheter aanzetten. Gelukkig kon Patrick ze net op tijd tegen houden en Zeb laten plassen. Toen was het goed.

Eindelijk mag Zeb de IC verlaten

Na drie nachten op de IC mag Zeb naar een kamer op de afdeling. Ze vinden eigenlijk dat hij de zorg van de IC nog wel nodig heeft, maar hij is zo bang en gestrest dat hij weg mag.

Als hij op de kamer is zien we hem voor het eerst weer lachen als hij zijn broertje weer ziet en kan spreken. Wat een heerlijk moment is dat zeg.

De broertjes zijn weer bij elkaar

Ook voor Patrick en mij is het heerlijk om weer met elkaar te kunnen spreken. Sinds Zeb op de uitslaapkamer was beland, wisselden wij elkaar telkens af. En we communiceerden voornamelijk via de telefoon. Eindelijk konden we weer met ons gezin bij elkaar zitten en met elkaar praten.

Na een dag mag Zeb gaan proberen om wat water te drinken. Ze hadden het op de IC ook al eens geprobeerd wat helemaal niet goed ging. Heftige buikkrampen waren toen het gevolg. Maar nu ging het wel goed.

Een dag later mag hij yoghurt eten en diverse sapjes gaan drinken. We zien Zeb vooruit gaan en hij heeft ook energie om spelletjes te doen en op zijn tablet te spelen.

Ongeveer 9 dagen na de operatie begint er een flinke bult te ontstaan bij de opening waar de drain in zat. Ondanks dat het steeds wat beter gaat en Zeb ondertussen regelmatig op een stoel kan zitten, houdt die vieze wond zijn herstel wat tegen.

Gelukkig gaat het toch langzaam vooruit en mag na 10 dagen de voeding via het infuus gestopt worden. Nu krijgt hij alleen nog antibiotica via het infuus.

De laatste dagen in het ziekenhuis zijn dagen van verveling. Een goed teken, want daardoor merkten we dat Zeb goed aan het opknappen was.

Hoera! We mogen naar huis!

Met de auto richting het vliegveld

Op vrijdag horen we dat Zeb op zondag het ziekenhuis mag verlaten. We schakelen de reisverzekering in om onze terugreis te regelen. Het lukt ze om voor diezelfde dag een vlucht naar huis te boeken.

We zijn nog nooit zo blij geweest om naar huis te gaan. Op Schiphol wacht ons een zeer warm welkom van onze familie. En als we thuis komen is ons huis versierd, zijn er cadeautjes voor de jongens en staat er een pan macaroni voor ons klaar van onze vrienden.

Zeb heeft van het ziekenhuis nog voor een week antibiotica mee gekregen en is na een week weer naar school gegaan. Hij is ondertussen weer helemaal de oude.

Een bedankje voor:

De gezondheidszorg in Spanje is prima geregeld. Wat dat betreft hoef je niet bang te zijn als je kind hier ziek wordt. Vervelend is het wel, en een speciaal woord van dank gaat dan ook uit naar:

De dokter die Zeb geopereerd heeft en met zijn gebrekkige Engels ons zo goed mogelijk probeerde uit te leggen hoe het met Zeb ging. Hij had ook een telefoon geregeld voor als we vragen hadden voor het verplegend personeel. Dan konden we bellen met een tolk.

Het verplegend personeel waarvan we hele lieve, maar ook hele stugge personen zijn tegen gekomen. Gelukkig hadden ze wel allemaal hetzelfde doel voor ogen. En dat is Zeb beter maken en zo goed mogelijk verzorgen. Handig was het point it boekje waarmee we in ieder geval de gebruikelijke dingen in het ziekenhuis aan konden geven.

We zijn weer thuis!

Interpolis reisverzekering voor het meeleven, het contact met de artsen en de uitleg die daarna volgde aan ons. En het regelen van de terugreis.

Onze familie en vrienden die ons via telefoon, sms en whats app moed ingesproken hebben en vele moppen en puzzels aan Zeb en Tycho gestuurd hebben.

En niet te vergeten Tycho. Zeb zijn jongere broertje die zich in deze weken als een engel gedragen heeft. Hij heeft geen moment geklaagd en zich heel groot gehouden.


Vind je deze pagina leuk? Klik op de knop hieronder!

(Zie je de knop niet? Log dan in op je Facebook account en/of geef Facebook toestemming om cookies te gebruiken)